Ponad pół wieku temu pracownicy Stoczni Szczecińskiej wyszli na ulice Szczecina, by zaprotestować przeciwko kolejnym podwyżkom, przeciwko niesprawiedliwości i uciskowi. Nie sądzili jednak, że ich protest zakończy się tak krwawo, że do bezbronnego tłumu władze komunistyczne każą strzelać.
W środę, przy tablicach upamiętniających zabitych, modlono się i złożono kwiaty. List od premiera odczytał wojewoda zachodniopomorski Zbigniew Bogucki.
„Oto władza, która mieniła się polską, strzelała do Polaków. Władza, która mieniła się ludową, strzelała do robotników. W rewolcie Grudnia’70, Szczecin odegrał rolę wyjątkową. Okołomiejski komitet strajkowy – przez kolejnych pięć dni – posiadał rzeczywistą władzę nad miastem. Władzę, którą po raz pierwszy – od zakończenia wojny – odebrano komunistom” – odczytał Zbigniew Bogucki.
17 grudnia 1970 r., na wieść o ogłoszeniu przez ówczesne władze państwowe podwyżek cen żywności, w Stoczni im. Adolfa Warskiego w Szczecinie wybuchł strajk. Gdy stoczniowcy wyszli na ulice, dołączali do nich pracownicy innych zakładów, a także mieszkańcy Szczecina. Demonstranci przeszli do centrum miasta pod gmach Komitetu Wojewódzkiego PZPR, chcąc rozmawiać z przedstawicielami władz partii. Ponieważ nie spełniono ich postulatu, manifestanci podpalili gmach komitetu. W odpowiedzi milicja i wojsko zaczęły strzelać w kierunku tłumu. Zginęło wówczas 16 osób, ponad 100 zostało rannych. Ciała zabitych chowano po kryjomu w nocy, w pochówku mogła uczestniczyć jedynie najbliższa rodzina.
Źródło: TVP Szczecin fot.: PAP
